Na tym skrawku pustynnego wybrzeża pomiędzy Pacyfikiem i zachodnim pogórzem Andów, na powierzchni około 450 km2, znajduje się blisko 70 wielkich rysunków, kilkaset figur geometrycznych i mnóstwo prostych linii, ciągnących się wiele kilometrów. Wiele z bruzd wyżłobionych w skale zasypał w ciągu stuleci pustynny piasek. Całą powierzchnię pustynnego płaskowyżu pokrywa bardzo cienka warstwa ziemi o dużej zawartości żelaza, które nadaje jej brązowo-rdzawy kolor. Pod tą cienką warstwą znajduje się jaśniejsze żółte podłoże skalne. Wyżłobienie o głębokości zaledwie 20 do 40 centymetrów daje w efekcie kontrast barw. Linie mają szerokość do blisko 1,2 metra.
Największe wrażenie robią monumentalne wizerunki zwierząt oraz formy antropomorficzne. Są to m.in.: 46-metrowej długości pająk, koliber (50 metrów), orka (65 metrów), małpa (55 metrów), jaszczurka lub legwan (180 metrów) oraz największy pojedynczy rysunek przedstawiający mierzącego 285 metrów pelikana lub czaplę. Przedstawione są również wizerunki roślin, drzew oraz przedmioty codziennego użytku (m.in. biżuteria, ozdoby, krosno tkackie). Wokół rysunków oraz częściowo przez rysunki przeprowadzone są linie proste ciągnące się niekiedy całymi kilometrami. Wzajemnie przecinające i krzyżujące się linie tworzą różne figury geometryczne: prostokąty, trójkąty i trapezy, a inne linie zbiegają się do jednego punktu, tworząc gwiazdy czy spirale.
Obliczono dotychczas, że większość geoglifów powstała między 300 a 700 rokiem n.e. Dzięki tym ustaleniom można geograficznie i chronologicznie przyporządkować epokę kultury Nasca (od 200 r. p.n.e. do 700 r. n.e.). Hipotezę tę potwierdzają znalezione w bezpośrednim sąsiedztwie geoglifów gliniane skorupy. Rysowanie pierwszych linii rozpoczęto jednak już w epoce kultury Chavin (500-300 r. p.n.e.).
Kulturę Nasca poprzedzał bezpośrednio, jak się wydaje, okres Paracas (400-200 p.n.e.), słynący przede wszystkim dzięki niepowtarzalnej nekropolii na leżącym prawie 200 kilometrów na północny zachód od Nasca półwyspie Paracas.
Po okresie kultury Paracas nastąpiła kultura Mochika na północy oraz Nasca na południu. Kultura Nasca odznaczała się niezwykle wysokim poziomem rzemiosła, szczególnie ceramiki i tkactwa. Ornamentyka na tych przedmiotach ma oczywiste cechy wspólne z rysunkami na płaskowyżu.
Do dziś rysunki przetrwały w prawie nienaruszonym stanie dzięki brakowi opadów i sprzyjającemu konserwacji klimatowi.
