W zamierzchłych czasach wyspa nosiła nazwę Te Pito o te Henua - co oznacza Pępek Świata. Nastepnie tubylcy przemianowali ją na Rapa Nui - Wielka, Błyszcząca Wyspa. Tak było do czasu, kiedy 6 kwietnia 1722 r. przybił do jej brzegów holenderski statek. Marynarze stanęli na lądzie nazajutrz po Wielkanocy i Jacob Roggeveen nadał temu skrawkowi ziemi nazwę Wyspa Wielkanocna. Jak to wielokrotnie bywało w historii Ameryki Łacińskiej nazwy miejsc zmieniały się w zależności od kolonizatorów. W 50 lat po lądowaniu Holendrów na wyspie zjawili się Portugalczycy dowodzeni przez Don Felipe Gonzales de Haedo i wyspę nazwano San Carlos. Ta nazwa jednak nie pozostała na długo. W 1888 roku San Carlos zaanektowało Chile i przywróciło jej nazwę nadaną przez Holendrów - w języku hiszpańskim - Isla de Pascua.
Uważa się, że miejscowa ludność przybyła tu około roku 400 n.e, prawdopodobnie ze wschodniej Polinezji. Archeologowie przychylają się do VIII-IX wieku, jako początku osadnictwa na wyspie. Prawdopodobnie jednak dużo wcześniej rozpoczęły się wyprawy ludności Melanezji, którzy łodziami wyruszali na inne wyspy Pacyfiku prowadząc handel obsydianem i kolonizacje niezamieszkanych wysp na całym akwenie, od Polinezji, aż po Nową Zelandię i właśnie Wyspę Wielkanocną. Spowodowało to sytuację, w której na najbardziej odległych wyspach i terytoriach znajdziemy podobne zwyczaje i zbliżony język powstałe na bazie polinezyjskiego.
Stare legendy mówią, iż wyspa została niegdyś zasiedlona przez przybywających z centralnych archipelagów Polinezji żeglarzy pod wodzą Hotu Matua. Ten fakt potwierdzają badania archeologiczne, prowadzone na uwiecznionej w tych legendach plaży Anakena. Miało to nastąpić na początku naszego tysiąclecia i było zgodne z cyklem rozprzestrzeniania się Polinezyjczyków na kolejne wyspy Oceanii. Za potomków tych żeglarzy uważają się współcześni wyspiarze. Dalsze badania wykazały jednak, że wyspa była zamieszkała o wiele stuleci wcześniej. Kim zatem mogli być ci pierwotni mieszkańcy? Istnieją przekazy, które wskazywałyby na to, że na wyspę przybyła wcześniej nieznana rasa ludzi.
Byli to "długousi", którzy mieli w charakterystyczny sposób przekłute uszy i zawieszone na nich przedmioty. Ich ciężar powodował naturalne wydłużanie się małżowiny usznej. To nieznane plemię było prawdopodobnie budowniczymi kamiennych posągów. Kres ich panowaniu na wyspie położyła druga fala osiedleńców, która pod wodzą króla Hotu Matua przybyła z Polinezji. Te dwa plemiona nie potrafiły współistnieć pokojowo na wyspie.