Bhutan środkowy tworzy kilka regionów, gdzie mówi się językiem spokrewnionym z tybetańskim, używa się jednak archaizmów, które klasyfikują go do wschodniej podgrupy językowej protobodish. Ponadto istnieją także lokalne odmiany tego języka (bumthangkha, khjengkha, kurtokha).
Najbardziej wysunięty na południe region Bhutanu środkowego jest nazywany Khjeng i słynie ze swych gęstych dżungli. Panuje tu klimat podzwrotnikowy. Mieszkańcy Khjengu bardzo dobrze znają las, gdzie zbierają rosnące dziko rozmaite gatunki roślin, które służą im za pożywienie: ignamy, orchidee, paprocie, pędy rotangu, małe dzikie mango, kwiaty bananowca, a nawet trujące bulwy i fasole, które przed spożyciem odpowiednio przetwarzają. Wykorzystują również bambus i rotang do produkcji wspaniałych wyrobów plecionych.
Przełęcz Jutola, na wysokości 3300 m, prowadzi do Bumthangu, czyli do zespołu czterech dolin znajdujących się na wysokości między 2700 a 4000 m, Czokhor ukierunkowane na rolnictwo oraz Tang i Ura mające charakter pasterski (owce, jaki). Zbocza gór są pokryte ciemnymi lasami iglastymi, uprawia się tu grykę, a domy nie sąj uż budowane z glinobitki, lecz z kamienia i względnie słabo ozdabiane. Bumthang jest niezwykle dumny ze swej bogatej przeszłości historycznej i artystycznej. Tradycje religijne są tutaj nadzwyczaj żywe, a każdy klasztor, każde święte miejsce, posiada długą historię, w której legenda miesza się z rzeczywistością.
Region Kurto (Lhuntse) leżący w kierunku północno-wschodnim od Bumthangu jest oddzielony od tego ostatniego przełęczą Rodongla na wysokości 4000 m. Kurto jest mocno związane z Bumthangiem poprzez język i powiązania rodzinne, ale z geograficznego punktu widzenia należy już do Bhutanu wschodniego. Leży na mniejszych wysokościach (1600 do 2500 m), gdzie rośnie ryż i kukurydza, jednak tereny te są przede wszystkim znane z produkcji tkanin ozdabianych rysunkami, niezwykle złożonymi pod względem symbolicznym i technicznym.