Str. 3 z 4
Bhutańczycy mogą pochwalić się mnóstwem tańców religijnych, które określa się mianem czam. Tancerze zakładają widowiskowe kostiumy wykonane z żółtego jedwabiu lub ozdabianego galonami brokatu. Czasem takie stroje są ozdabiane wyrobami z obrabianej kości. Przy niektórych tańcach zakładają maski, które przedstawiają zwierzęta, gniewne bóstwa, szkielety, manifestacje Guru Rinpocze lub po prostu jakieś istoty ludzkie. Takie maski są bardzo ciężkie, dlatego by nie zranić się, tancerze owijają głowę pasami tkaniny i dopiero na takie pasy nakładają maskę. Mając na głowie takie maski, patrzą przez otwór na usta.
Tańce można podzielić na trzy kategorie: tańce dydaktyczne, które są pouczającymi zabawnymi opowieściami wierszowanymi (Taniec Książąt i Księżnych, Taniec Jelenia i Psów Myśliwskich, Sąd Umarłych), tańce, które oczyszczają i chronią ziemię przed demonicznymi duchami (Taniec Opiekunów Cmentarzysk. Taniec Jeleni. Taniec Gniewnych Bóstw. Taniec Czarnych Kapeluszy, Taniec Gingów i Colingów, Taniec Gingów z kijami) oraz tańce obwieszczające zwycięstwo buddyzmu i chwałę Guru Rinpocze (wszystkie tańce z bębnami, Taniec Bohaterów, Taniec Istot Niebiańskich, Taniec Ośmiu Manifestacji Guru Rinpocze). Niektóre tańce są stosunkowo krótkie, ale są też takie, które trwają jedną, a nawet dwie godziny. Koniec tańca jest obwieszczany bardzo charakterystycznym dźwiękiem wychodzącym z długich trąb (dunczeń), w które dmią muzycy.
W muzyce religijnej, podobnie jak w tańcach, widać silne wpływy tybetańskie. Do instrumentów muzycznych, na których grają Bhutańczycy należą przede wszystkim wielkie trąby (dungczen), obój (gjaling), skórzany bęben z zagiętą pałeczką (nga), talerze uderzane w pionie (rolmo) lub poziomie, trąbka wyrabiana z kości udowej (kangling), muszla (dungkar), używa się też bębenka z kulkami (damaru) i dzwoneczki (drilbu). Muzyka daje rytm tańcom i ceremoniom religijnym, podczas których wyznacza teksty śpiewane i recytowane. Dźwiękiem z wielkich trąb sygnalizuje się koniec tańca.