W Królestwie Bhutanu nie istnieją kamienne posągi lub wyrzeźbione skały. Wyjątek stanowią litery wygrawerowane na murach modlitewnych i na kilku skałach. Jednak Bhutan to kraj bogaty w łupek i dlatego to właśnie na płytach łupkowych znajdziemy misternie wyryte bóstwa i osoby duchowne. Najpiękniejsze tego typu płyty można zobaczyć w dzongu Simtokha. Imię przedstawionych na nich postaci jest zawsze odnotowywane, dzięki niemu takie płyty posiadają, bezcenną wartość przy badaniu bhutańskiej ikonografii. Wszystkie wizerunki Buddy są święte. Bardzo popularne są rzeźby z gliny. Są one całe pomalowane, a ich rozmiar może być bardzo różny: od malutkiego wizerunku, który wkłada się do,,prze-nośnych? kapliczek lub osobistych relikwiarzy, aż po gigantyczne statuy o wysokości dwóch czy nawet trzech metrów. Blok z dobrej jakości gliny jest obrabiany wokół drewnianego rdzenia rzeźby otoczonego tkaninami, na których widnieją modlitwy. Jest to sogszing, czyli ?drzewo życia" wizerunku. Małe relikwiarze z gliny, czasem zmieszanej z prochami zmarłych (tzw. ca ca), są umieszczane w miejscach świętych. Najpierw są formowane, a potem malowane lub pobielane.
Posągi z metalu, które na Zachodzie niesłusznie określa się jako ?z brązu", wyrabiane ze stopów miedzi. Technikę traconego wosku, którą w Tybecie i Bhutanie wprowadzili newarscy rzemieślnicy z doliny Katmandu, jest szeroko stosowana.
Większość posągów i czortenów z metalu jest pomalowana na złoty kolor, a niektóre są ozdabiane koralami i turkusami podarowanymi przez hojnych ofiarodawców. Twarz i klejnoty bóstw są nierzadko powlekane srebrem, a włosy często pomalowane.
Począwszy od XVIII wieku coraz częściej spotyka się ołtarze i czorteny ozdabiane delikatnie obrabianymi płytkami z pozłacanej miedzi. W tym samym czasie zaczyna się też ozdabiać posągi. Często są one przystrajane półszlachetnymi kamieniami, a ich piedestał przedstawia podwójny rząd płatków kwiatów lotosu.
Trudno jest mówić o konkretnych stylach w bhutańskim rzeźbiarstwie, ponieważ jak dotąd nie przeprowadzono żadnych systematycznych badań. Newarski wpływ (który sam jest dłużnikiem sztuki indyjskiej) daje się zauważyć w wielkich rzeźbach posiadających otoczkę, którą tworzą garuda, naga i makara przedstawione na tle z listowia. Taka rzeźba zyskuje w ten sposób typowa strukturę newarskich bram - torana. Najlepsze tego przykłady można znaleźć w dzongu Simtokha oraz w klasztorze Hedi w górnej dolinie Paro.
Okładki książek religijnych są wykonywane z dwóch drewnianych desek. Na ich górnej części zobaczymy wyrzeźbione bóstwa, choć mogą też być ozdobione wytłaczanymi miedzianymi płytkami.