Na terenie Tybetu istnieje gęsta sieć hydrograficzna, tam biorą swój początek największe rzeki świata: Indus, który biegnie na północy, a następnie poprzez doliny pasma Karakorum, poprzez Indie, uchodzi do Oceanu Indyjskiego; Satledż, dopływ Indusu; liczne dopływy Gangesu: Karnali, Kosi, Trisuli, Kali Gandak, Arun, Subansiri, które przebijaja się poprzez pasmo Himalajów i płyną dalej na południe ogromnymi kanionami; Bramaputra ( w Tybecie zwana Wielką Rzeką) opływająca od północy i wschodu całe Himalaje oraz największe rzeki Indochin - Irawadi, Salween, Mekong, Huang-He i Jangcy. Ponad 90% rzek Dachu Świata wypływa poza teren kraju i płynie przez najludniejsze obszary Ziemi; uważa się, że ok. 47% mieszkańców Ziemi korzysta z ich wód.
W Tybecie również bardzo liczne są jeziora (ok.1500), w większości bezodpływowe, słone i słodkowodne o kryształowo czystych wodach. Niektóre z nich są szerokie na kilkadziesiąt kilometrów i mają długość ponad 100 km. Rozciągają się w malowniczo położonych, krętych dolinach wypełnionych kryształowo przejrzystą, błękitną wodą, która w zależności od pory dnia i nasłonecznienia może zmieniać swoją barwę. Jest to niezwykle malownicze. Niektóre z jezior tybetańskich traktuje się do dnia dzisiejszego jako święte, np. Mapham Co leżące u podnóża świętej góry Mt. Kailas uważane jest za powstałe w umyśle samego Boga, na tafli jeziora Lhamco Laco pojawiają się prorocze wizje pomagające duchownym w odnalezieniu kolejnych wcieleń Dalaj Lamy. W tradycji tybetańskiej bardzo mocno jest zakorzenione pielgrzymowanie do miejsc świętych połączone z rytualnym okrążaniem jezior uważanych za święte - pielgrzymi dostają wielkie błogosławieństwo, oczyszczają się, wyzwalają się z kolejnych wcieleń, jak również mogą się wyleczyć z niektórych chorób.